گام اول:

اولین قدم در آموزش صداقت به کودک، معنی کردن صداقت با الگو قرار دادن کسی است که با صداقت و درستی زندگی می کند. افرادی که با شما در یک خانه زندگی می کنند پشت این درهای بسته چشمان شان به شما خواهند بود. آنها مراقب رفتار شما هستند. اعمال و رفتار شما در موقعیت های مختلف و اینکه چگونه شما با شرایط زندگی کنار می آیید، به خانواده تان نشان خواهد داد که شما واقعا چه قدر روراست و صادق هستید. اگر فکر می کنید می توانید دروغ های مصلحتی کوچکی بگویید بدون اینکه روی افراد دیگر تاثیرگذار باشد، باید بدانید که هیچ چیزی به اسم دروغ مصلحتی وجود ندارد و بچه ها دروغ را از رفتار و چهره تان می خوانند.

 ? گام دوم:

با شیوه تربیتی که برای فرزندتان انتخاب کرده اید، هماهنگ و یک جور باشید. تربیت تامین کننده ساختار و ثباتی است که به فرزندان اجازه می دهد احساس امنیت و حمایت کنند. بچه ها بسیار باهوش هستند و درست همان جاهایی که با آنها صادق و روراست نبوده اید را خواهند دید.

? گام سوم:

تشویق کردن انتخاب های مثبت و رفتارهای درست، راهی فوق العاده برای نشان دادن اهمیت صادق بودن به بچه هاست. وقتی فرزندان تان راست می گویند و صادقانه رفتار می کنند، به آنها جایزه بدهید. این آسان است که همیشه اشتباهات را به آنها گوشزد کنیم و بگوییم که کجا اشتباه کرده اند ولی باید به فرزندان نشان داد که صادق بودن ارزش تحسین و ستایش را دارد و اگر خودشان به کار اشتباهی که انجام داده اند اعتراف کرده اند با رفتار خود به آنها نشان دهید که صداقت شان آنقدر برای شما مهم است که می توانید از عمل اشتباه آنها چشم پوشی کنید.

 روش راست گویی کودک

والدین باید به این نکته توجه داشته باشند که یکی از علتهای دروغگوئی کودکان، آموزش نادرست خانواده است. در خانوادهای که پدر و مادر و دیگر اعضاء آن همواره به یکدیگر دروغ میگویند، نمیتوان انتظار داشت کودکی راستگو تربیت شود. دروغگویی کودک ممکن است برای جلب توجه اطرافیان نیز باشد. چنانچه کودکی در خانواده و مدرسه مورد بیتوجهی اطرافیان قرار گیرد، برای نشان دادن خود و جلب توجه ممکن است به دروغ گفتن در زمینههای گوناگون متوسل شود.
کودکانی که نسبت به دوستان و اطرافیان خود احساس کمبود میکنند ممکن است برای جبران کمبودها درزمینههای مختلف همچون شغل والدین، محل سکونت، وضع تغذیه، دوستان، تفریحات و سفرها به دروغ متوسل شوند و به این وسیله درون آشفته و نگران خود رابه طور موقت تسکین دهند.
ترس کودک نیز میتواند عامل و انگیزه دروغگویی باشد ـ نجات و رهائی از مجازات موجب کتمان واقعیت از سوی کودک میشود و باید اذعان کرد که سختگیریهای افراطی و برخوردهای خشن والدین و مربیان با کودک هم از علل مهم دروغگویی کودک محسوب میشود. گاه نحوه بیان و برخورد والدین و مربیان با کودک، به او دروغگویی را میآموزد. بهعنوان مثال والدین به کودکی که مرتکب اشتباهی شده است اصرار میکنند که او این کار را انجام نداده است بلکه دیگری مثلاً همسایه یا دوست یا برخی موجودات خیالی سبب آن بودهاند. در این حالت والدین علاوه بر آنکه کودک را دروغگو بار میآورند او را به گریز از قبول مسؤولیت رفتارش نیز وادار میکنند.
انتظار و توقع بیش از حد از کودکان و مقایسه آنان با دوستان و همکلاسیها نیز ازدیگر عوامل دروغگویی کودکان است. در این صورت کودک از طریق دروغ گفتن میتواند هم براحساسات حقارت خود بهطور موقت غلبه کند و هم والدین ناآگاه خود را راضی و خشنود سازد و نظر آنان را بهسوی خود جلب کند.
برای پیشگیری و درمان دروغگویی، والدین و مربیان باید واقعیات را بپذیرند و برای شنیدن موارد شیرین و تلخ از طرف کودکان آماده شوند و با رفتار خود به کودک بیاموزند که گفتن واقعیات، به هر صورتی که باشد پذیرفتنی است و موجب تنبیه و آزار کودک نخواهد شد.
اگر کودک پی ببرد که والدین و مربیان او را برای دروغگویی تشویق و برای راستگویی تنبیه نمیکنند،
به تظاهر در رفتار و جعل واقعیت نخواهد پرداخت. والدین و مربیان باید از طرح پرسشهایی که کودک به آنها به احتمال قوی پاسخ نادرست خواهد داد، خودداری کنند. در صورت مشاهده هرگونه دروغگویی از سوی کودک، والدین و مربیان نباید شتابزده عمل کنند و به تنبیه کودک مبادرت ورزند بلکه برای بازداشتن کودک از دروغگویی و اصلاح رفتار میتوان و گاه باید روش برخورد با کودک را با توجه به موقعیت انتخاب کرد. برخی از روشها عبارتند از: نشان دادن ارزش راست گفتن؛ در وهله اول کودک باید دریابد که دروغگویی کار نادرست و ناپسند و راستگویی عملی با ارزش و پسندیده است. کودک باید ارزش راست گفتن را در عمل تجربه کند. والدین و مربیان نباید در برابر دروغهای کودکان برآشفته شوند و او را کتک بزنند. بیان نتایج زشت و تلخ دروغگویی به صورت داستان، برای کودکان میتواند در آموزش عواقب تلخ دروغگویی مفید واقع شود. همچنین اگر والدین و مربیان کودک را در خلوت ـ نه در جمع ـ در جوی محبت آمیز و پرعطوفت با مضرات و نتایج دروغگویی آشنا سازند، می توان مطمئن بود که این شیوه تربیتی مؤثر واقع شود.
اجازه بیان احساسات نیز راه دیگری است و کودک باید احساسات خود را آزادانه ابراز کند. در صورتی که بیان احساسات، باعث آزار و اذیت اطرافیان شود باید به کودک آموخت که بهتدریج این احساسات را جایگزین احساسات خوشایند کند و به هیچ وجه نباید برای احساساتش تنبیه شود. همچنین در مواردی که کودک مرتکب اشتباهی شد ولی درتعریف موضوع دروغ نگفت، باید به ملایمت و بهطور صحیح به او تذکر داده شود که رفتارش درست و پسندیده نبوده و بهتر است آن را تکرار نکند.
هشدار به کودک، همدردی با او و درمواقع ضروری نادیده گرفتن حرفهایش و گاه بی توجهی به او از روشهایی است که در برخی مواقع میتواند برای پیشگیری و درمان دروغگویی کودکان مورد استفاده قرار گیرد.